Een paar weken geleden in Het Volkskrant Magazine foto’s van kinderen met hun speelgoed. Vandaag zag ik de serie Where children sleep van James Mollison. Deze in 1973 in Kenia geboren fotograaf die opgroeide in Engeland maakte fijne, neutrale close-up portretten van kinderen over de hele wereld. Vervolgens fotografeerde hij ook de plek waar ze slapen.
Mijn eerste reactie was: wat een pijnlijke verschillen. Jongens en meisje met een ruime kamer in een Amerikaans huis of een appartement in Tokio komen duidelijk uit een gezin in goeden doen. Andira uit Nepal moet het doen met een rietgedekte hut. Heeft Alex uit Rio echt niet meer dan een bank?
Je zou kunnen zeggen: ze weten waarschijnlijk niet beter. Zo staan ze ook op de foto. Ze zijn vooral zichzelf – ontspannen, uitdagend, wat triest. Met hun dagelijkse omgeving ernaast is het voor de kijker niet minder confronterend. Mooi voorbeeld van een conceptuele aanpak. Geweldig in beeld gebrachte globale verschillen in levensstandaard. En – via bijv. de foto’s van de Westbank – wat machtsongelijkheid voor gevolg kan hebben.
Ook de Italiaanse fotograaf Gabriele Galimberti reisde de wereld rond om kinderen in hun eigen omgeving te portretteren. Hij maakte van elk één foto. Maar eerst vroeg hij elk meisje, elke jongen naar het favoriete speelgoed. Ook hier zijn de verschillen groot.
Toch zijn deze kinderen vooral trots zo lijkt het. Ze waren al blij met waar ze het liefste mee spelen. Nu komt er ook nog eens een meneer uit een ver land een portret van maken.
[De serie Toy Stories van Gabriele Galimberti is te zien op zijn website. Hij maakte ook een mooie serie over eten en de makers ervan. Vooral maaksters trouwens. Ook op de site van James Mollison meer interessante fotodocumentaires, zoals de portretten van de Cocoa Pickers.]
Opperdiep 